Ik ben vast niet alleen: alles evolueert, maar sommige situaties evolueren in zo'n richting dat ze ongezond voor jou worden. Je past jou geleidelijk mee aan de veranderende situatie aan. Het zijn immers maar kleine druppeltjes die erbij komen, toch? Ach, we stellen ons niet aan. Doordoen! Dat beetje extra deert ons niet! Een tandje erbij, en nog eentje en nog eentje, ... Hoeveel tandwielen heb je intussen al bijgestoken? Het proces gaat zo traag dat je zelf niet merkt dat al die kleine druppeltjes samen uiteindelijk een emmer vol zullen vormen. Elk klein stapje kost jou weer iets meer energie, maar je merkt het niet. Je hebt geen flauw benul hoe oneindig veel druppeltjes jij intussen al hebt proberen verwerken. Tot je ineens 'wakker wordt' in een nachtmerrie en je je afvraagt hoe je in godsnaam op dat punt terecht gekomen bent. Opeens merk je dat je ver weggedreven bent van jezelf. Die o zo kleine druppeltjes vormden samen een rivier die je mee liet drijven, weg van jouw eigen doelen of weg van wie jij bent. Herkenbaar?
Het voorgaande staat gekend als het gekookte-kikkersyndroom. Het is luguber, maar waar. Een kikker die in heet water gesmeten wordt zal meteen reageren en uit dat water proberen ontsnappen. Zet je een kikker in koud water dat zeer langzaamaan wordt opgewarmd, dan zal hij zich aanpassen. Zijn lichaamstemperatuur stijgt geleidelijk aan mee met de temperatuur van het water. Dat kost hem energie maar omdat hij niet ziet waar het proces naartoe gaat warmt hij gewoon langzaamaan mee op. Tot het water gaat koken. De kikker zijn energie is tegen die tijd helemaal opgewerkt en hij sterft... Dergelijke situaties kom je in allerlei contexten tegen: op jouw werk, in jouw vriendenkring, familiekring, relatie of gezin... Ook ik maakte het mee. Twee eigenschappen speelden daar voor mij een grote rol in: ik ben een pleaser én ik ben zeer plichtbewust. Misschien ben ik ook wel hoogsensitief, wat inhoudt dat je anderen goed aanvoelt, weet wat ze van jou verwachten en jou er vervolgens ook naar zal gedragen. We zijn zo graag lief voor die ander, toch? Liever lief voor de ander dan voor onszelf. Is het niet? We hebben allemaal, samen met het 'engeltje', ook een 'duiveltje' op onze schouder zitten. Dat duiveltje zorgt ervoor dat onze emmer overloopt. Het is dat stemmetje dat ik hier in het begin van deze blog al heb vernoemd. Vaak genoeg staan we onszelf niet toe even op ons positieven te komen. Je voelt je bijvoorbeeld moe, merkt dat je jou minder kan concentreren, maar rust nemen? Ho maar! Dat doen we niet! Wat zal ... ervan denken? Het duiveltje voelt zich op dat moment erg in zijn sas: "Rust nemen? Lui zijn, dat is het." Of "Een boek lezen in plaats van jouw huis te kuisen? Wat een egoïstische daad!" Vaak is het net dit stemmetje dat we toch plichtbewust volgen. Het stemmetje dat ons ten gronde kan richten als je niet op tijd naar het engeltje luistert.
Zorgen voor jezelf is géén daad van egoïsme. Welke batterij blijft levenslang meegaan? Tenzij je graag de carrière van een onoplaadbare batterij ambieert en snel onherroepelijk dood gaat, laad je dus best op tijd eens op. Je bent het waard! Het mag!
Oh ja, natuurlijk, er zullen inderdaad altijd mensen zijn die wensen dat we als een marionet aan de touwtjes hangen waar zij aan trekken. Ik vraag jou: wie wordt daar beter van? Jij niet, misschien tijdelijk die ander wel. Maar... hoe meer jouw energiepijl zakt, hoe zwaarder jij ook zal wegen. Die ander zijn arm of de touwtjes raken uiteindelijk ook overbelast. Vroeg of laat smak je tegen de grond...
Dus heb vertrouwen en knip die touwtjes zélf door. Sta op eigen benen en draag zorg voor jezelf, want zonder jezelf kan je er ook voor anderen niet zijn...
5 Reacties
Martin Van goethem
17/10/2017 07:20:46 pm
Tine
Antwoord
Tineke
21/10/2017 03:51:08 pm
Dag Martin,
Antwoord
Tineke
18/10/2017 08:29:30 pm
Dag Martin,
Antwoord
Cindy
20/10/2017 04:39:13 pm
Mooi geschreven Tineke, herkenbaar!
Antwoord
Tineke
21/10/2017 10:57:03 am
<3 Dank je wel nichtje!
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
TinekeZowel een bore-out, als een scheiding, beiden op korte tijd, lieten mij verweesd achter. Jarenlang ging ik aan mezelf voorbij en nu blijf ik achter met ontzettend veel vraagstukken. Archieven
April 2018
Categorieën |