Dit is mijn nieuwe start. De start van wat -hopelijk- een nieuwe en fantastische carrière wordt. Eentje die ik helemaal kan vormen naar eigen goeddunken en welbevinden. Een job die voelt als thuiskomen. Dit is waar ik met bezig wil zijn. Dit is wat ik wil doen. Dit is wat ik als klein kind al deed: creëren Mijn computermuis vloeit over het scherm, mijn apple pencil over het gladde oppervlak van mijn iPad. Ik leef. Ik adem. Ik creëer. Ik breng iets tot leven wat tot op dat moment nog niet bestond. Ik voel me even weer dat kleine meisje, dat blij werd van elke tekening, elk boetseerwerkje, elk gedicht dat ik schreef. Van het proces van creëren word ik blij. Ik was het wat vergeten -of misschien toch niet helemaal- maar wat ik graag doe geraakte doorheen mijn leven op de achtergrond. Toen ik mezelf enkele jaren geleden stilaan terug begon te vinden nam ik me één ding voor: ik zal leven naar mijn dromen. Sindsdien is dat ook wat ik doe. Niet altijd even vlot, maar ik doe het. En doen..., ja, dat is nog steeds beter dan blijven staan omdat de perfectie nog niet werd bereikt. Done is better than perfect En zo... Zo sta ik ook vandaag op de drempel van een nieuw begin waar ik al een hele poos naartoe heb gewerkt. "En dat is...?", hoor ik jou nu denken. >>> Ik ben grafisch vormgever. <<< In samenwerking met jou -mijn klant- creëer ik waar jij naar op zoek bent. Een overtuigend logo, een afgestemde huisstijl, een hoeraaa-zo-veel-liefde-voor-dit-hummeltje-geboortekaartje. Wat het ook is, ik luister naar jouw wensen en samen creëren we net dàt plaatje dat je nodig hebt. Maar daar stopt het niet, want ik wil jou écht verder helpen. Daarom kijk ik met kritische geest naar jouw/ons concept. Ik sta jou bij met professioneel advies. Het is immers niet altijd datgene wat in jouw hoofd zit wat je nodig hebt. Dat is een behoorlijke doordenker, niet? It's not always what you think you need what you need Zo, het hoge woord is eruit en het startschot werd nu officieel gegeven. Een nieuwe reis tegemoet (en deze mag en kan met het huidige reisverbod ;) ), met véél goesting. Blijf volgen, want ik zal regelmatig posten, over creaties, maar ook over mijn reis en hoe ik die beleef. Open en eerlijk, zoals ik altijd ben.
Ik zie jou hopelijk onderweg! Insta: @graphic.ti Facebook:
0 Reacties
Waar ik toe wil komen: ondanks die verschillende uiterlijke zaken waarmee andere kinderen/jongeren probeerden te lachen... Ik heb me oprecht nooit gepest gevoeld. Hoe komt dat? Ik wist van mezelf dat ik iets donkerder was, zowel qua huid als... tja, qua beharing :) Ik gaf dit ook volmondig toe wanneer ik daarop aangesproken werd. Ikzelf zag mijn eigen huids- of haarkleur niet als een obstakel, ik had daar vrede mee. Ik voelde me niet anders of minder dan een ander. Ondanks het feit dat ik een zeer introvert(e) kind/tiener was, kregen mogelijke pesters daarom geen grip op mij. Op de momenten dat het nodig was, hield ik stand en sloeg ik erin assertief te zijn, omdat ik vrede had met "hoe ik eruit zag". Wanneer iemand ons pijn doet hebben wij mensen vaak de neiging onze focus te leggen op die persoon en wat die persoon ons 'heeft aangedaan'. We achten de ander verantwoordelijk voor ons eigen leed en verwachten dat hij of zij de situatie helemaal recht zet. Is die verwachting realistisch? En ik ga nog een stapje verder: doen we onszelf niet tekort op die manier? let op: ik praat pesten absoluut niet goed! Ik wil ook niet zeggen dat het iemand's eigen schuld is dat hij/zij gepest wordt. Wat ik wél wil zeggen is dat we in vele gevallen zelf iets aan onze gekwetstheid kunnen doen. Wanneer iets ons pijn doet, legt dat immers een bepaalde gevoeligheid van onszelf bloot.
Stel: iemand noemt jou "dik" en dat raakt jou. Je wordt kwaad op de ander. Waarom juist? In eerste instantie antwoord je waarschijnlijk: omdat de ander me beledigd heeft en hij/zij heeft dat recht niet. Dat klopt, MAAR... Als je verder nadenkt zal je merken dat de ander jou raakt omdat jouw eigen onzekerheid, zelfs jouw eigen zelfbeeld wordt bevestigd. Het is de bevestiging van jouw negatieve denken over jezelf dat jou kwetst. Als je geen problemen hebt met jouw postuur en jezelf accepteert zoals je bent, dan zal die opmerking immers veel makkelijker van jou afglijden én dus een minder zware impact hebben. In essentie zijn we dus eigenlijk boos op de andere omdat hij/zij iets kwetsend over jou zegt waar je ook zelf in gelooft!
Zelfvertrouwen en zelfgeloof zijn met andere woorden het sleutelwoord om het hoofd te kunnen bieden aan kwetsende beledigingen.
Geen enkele persoon is perfect. Elke persoon heeft zijn eigen zichtbare of onzichtbare "gebreken". Niemand is minder waard omwille van wat hem/haar "anders" maakt. Dat is net ieders uniciteit. Het maakt jou jou. Omarm het! Hoe kijk jij naar jouw leven? Waar leg je jouw focus op? Wat zie je eerst? Kijk je naar wat je niet (bereikt) hebt? Of kijk je naar wat je wél reeds (bereikt) hebt? Of kijk je naar wat de ànder (bereikt) heeft? Sluit je jouw dag af, dankbaar om wat de dag jou heeft gebracht -al is het nog zo klein-? Of neem je enkel jouw beslommeringen die dagelijks jouw gedachten beheersen mee de nacht in? Kan je aan al wat lelijk is voorbij gaan? Of is al wat lelijk is het enige dat jouw aandacht krijgt? Zie je alles in grijstinten of zie je kleur, ondanks de grijstinten? Aandacht geven aan het negatieve in het leven of aandacht geven aan wat ons ongelukkig maakt, wordt ons van jongs af aan met de paplepel ingegeven. "Fouten" worden uitgebreid besproken. Successen krijgen minder aandacht. Kijk maar naar het kind dat thuis komt met een goed rapport. Wordt het kind geprezen om de 12 keren dat er 8/10 staat of krijgt het kind voornamelijk op de vingers getikt omwille van die ene 6/10? Om dan nog te zwijgen over de vergelijking met het gemiddelde van de klas. We leren te zien wat de ander wel heeft en wat wij zelf niet hebben. In schril contrast tot onze aandacht die opgeslokt wordt door al wat bij onszelf negatief, te kort, niet goed genoeg is, staat het feit dat we wél verwachten, steeds succesvol en gelukkig te zijn. Een contradictio in terminis. Hoe kan het anders dan dat dit botst binnenin ons? Verbazen we ons er nog over dat depressie en burn-out de ziektes van onze eeuw zijn? We streven steeds naar dat ultimum, waarvan we geloven dat het ons gelukkig zal maken. Als we dat hebben, willen we het volgende, enzovoort. We zijn nòòit voldaan, omdat we niet meer kunnen appreciëren wat er wel is. We hebben onszelf leren zien als steeds iets minder welvarend, minder slim, minder getalenteerd, minder... dan de ander. Het gras aan de overkant ziet er altijd groener uit. We zien wat wij niet hebben en wat de ander wél heeft. We streven er aldoor naar om meer te hebben, meer te doen, meer te "zijn" dan de gebrekkige mens die we ons voelen. We leven in tekorten... Ongelukkig zijn mag niet meer bestaan de dag van vandaag. We streven voortdurend naar meer, beter, groter, ... Alles moet vooruit gaan. De kunst om even te genieten van en dankbaar te zijn voor wat er wél is, is ons schijnbaar afgeleerd. Zeg me: Ben jij nog dankbaar voor wat je wél hebt? Kàn jij nog dankbaar zijn? Of ken je voornamelijk frustratie om wat er niet is? Is al het negatieve dat jou toevalt jou overkomen en wijs je een ander als dader aan? Of neem je die negatieve resultaten ter harte, doe je er zélf iets mee en keer je ze om naar leerkansen? Wil je voortdurend enkel de positieve vibe beleven? Of weet je dat ook de negatieve vibe deel uit maakt van het leven? Een vergelijking: een wip is enkel fijn als ze in beweging is, je hebt de twee kanten nodig. Wil je enkel de ene kant (laat het hier nu alles wat positief is symboliseren), dan valt die kant onverbiddelijk naar beneden en beleef je helemaal geen plezier. Moest iedereen meer in staat zijn de dualiteit in het leven te erkennen en zichzelf te tonen zoals hij echt is, met tekorten en successen, we zouden allemaal veel relaxter zijn. Moest iedereen kunnen kijken door de schaal van uiterlijk vertoon, we zouden ons eigen groen gras meer kunnen appreciëren. Onze menselijkheid wordt vergeten de dag van vandaag. We gaan maar door, alsof we machines zijn. Nooit tevreden, altijd op zoek naar het ultieme geluk, dat we buiten onszelf leggen: de CEO koopt zich een peperdure wagen, een beroep als huishoudhulp wordt ondergewaardeerd want centen en machtsposities maken een mens zogezegd pas écht groot, de kansarme koopt zich een cinema-televisie, punten op school tonen of je van waarde bent en worden naar hartenlust vergeleken, draag je kledij met een merknaam dan heb je geld en ben je van goede komaf. Het probleem is dat we nooit àlles kunnen hebben. Zoek je het geluk buiten jezelf en wil je met allerlei statussymbolen een leegte in jezelf opvullen, dan zal je nooit opgevuld geraken. De buitenwereld heeft immers altijd méér te bieden. We zijn mensen, we hebben tekorten en we kunnen niet àlles hebben. Zonder onze tekorten te aanvaarden zullen we nooit zien wat de waarde van onze successen is. Zonder negatief weten we niet wat positief is. Geluk kennen bestaat erin beide kanten te aanvaarden en te appreciëren. Maak van jouw leven geen streven naar ultiem geluk. Je zal het nooit bereiken. Wees gelukkig terwijl je leeft
Het bekruipt mij. Een dreiging valt over mij heen. Angst neemt bezit van mijn lichaam en geest. Ik voel me benauwd. Waarschijnlijk sperren mijn neusgaten zich open in een poging meer zuurstof binnen te krijgen. Dat lijkt niet te lukken. Mijn ademhaling is onrustig en hoog. De lucht wil schijnbaar niet meer naar binnen. Hard en onregelmatig dreunt mijn hart op een onbehaaglijk ritme. Mijn hele lijf trilt mee. Ik voel mijn bloed bijna door mijn aderen bruisen, versneld door mijn lichaam gepompt. Mijn maag slaat in een knoop. Ik voel me misselijk. Het kolkt in het middelpunt van mijn lichaam. Mijn gedachten vernauwen hun focus. Mijn hoofd maalt. Een wervelwind aan gedachten, gericht op het angstaanjagende. Het knaagt aan mij. Ik voel me opgejaagd wild. Mijn lichaam is klaar om te vluchten. Alleen... ik krimp ineen. Ik voel me bevangen. Geïntimideerd... Het is terugkerende terreur. Me constant op de hielen zittend. Bijna onzichtbaar, onder de radar. Ik weet niet wanneer het toeslaat, maar het is er. Loerend. Het wil me van mijn levensadem beroven, me terugdrijven naar de schimmen van mijn bestaan. Maar... Ik wil niet plooien. Angst houdt een mens klein en ik... ik wil niet klein zijn. Ik wil léven, vrij en niet beknot. Ik wil ademen, bloeien, groeien naar mijn ware potentieel. Ik verleg mijn focus. Weg van mijn angsten, op zoek naar oplossingen, mogelijkheden. Weg van het negatieve. Hoe meer aandacht de angst krijgt, hoe groter deze wordt. Ze zou aanzwellen tot een groot onoverkomelijk monster dat mijn ziel verslindt. Ik kijk naar de angst, luister wat ze me wil vertellen, haal eruit wat ik moet weten en draai me om. Positieve vibes, dàt heb ik nodig, daar richt ik mijn blik op. Positiviteit verdient mijn focus. De angst is er nog, maar ze is kleiner. Ze mag er zijn, want ze geeft me informatie. Maar mijn aandacht, mijn interesse gaat uit naar alles wat licht en levendig is in plaats van donker en zwaar.
Elk mens heeft liefde nodig. Wie stelt toch liever alleen te blijven is waarschijnlijk zo beschadigd geraakt in het verleden dat hij of zij is gaan geloven dat "liefde niks voor hem/haar is", dat hij /zij "geboren is" om single te blijven, dat "de goede" allemaal bezet zijn, ... Misschien werd de teleurstelling of de pijn zo groot, dat de alternatieve verklaring meer comfort bracht. Daarom is deze nog niet écht waar... Het is wel zo dat wanneer je echt gelooft dat je vb. "enkel de verkeerde" aantrekt, dat ook effectief zo zal zijn. Daarnaast zal "de verkeerde" ook naar jou toekomen omdat je uitstraalt dat je enkel hen aantrekt. Je zou een "goede" partner waarschijnlijk zelfs niet herkennen omdat het geloof er niet is dat die bestaat. Ook ik zou in die val kunnen trappen, maar dat weiger ik. Ik werd bedrogen en misleid. Ja, dat hakt erin. Dat doet enorm veel pijn. Een jarenlange relatie, waarin je bent blijven geloven ondanks de moeilijke tijden, ligt plots aan diggelen... Als 16-jarig meisje begon ik een relatie met hem. Ik was dolverliefd en vervuld met vele idealen. Ik wou samen oud worden. Je hoort wel eens dat relaties die op zo jonge leeftijd starten vaak stuk lopen. Bij mij zou dat niet gebeuren, daar was ik van overtuigd. Ik zou het kost wat kost laten werken tussen ons. Alles heb ik gegeven. En plots krijgt alles waarvoor je hebt geleefd een heel ander gezicht dan je altijd hebt gedacht. De droom spat uit elkaar...
Je vraagt je af wat er allemaal nog waar is van de voorbije jaren samen. Welke leugens waren er nog? Jouw vertrouwen in de ander, in alles wat was, wordt plotsklaps vernietigd. Je voelt je naïef, gebruikt, vies, dom, bedrogen, misleid, ... Nog andere gedachten razen door jouw hoofd: was ik dan zo waardeloos dat zelfs een basiswaarde als trouw niet kan worden volgehouden ten opzichte van mij? Verdiende ik dan echt zo weinig respect dat zelfs de rechtstreekse vraag naar de waarheid beantwoord werd met een leugen? Was ik dan zo slecht, zo niet de moeite waard? Had mijn leven in functie van man en kinderen dan niks te betekenen? Ik voelde me op het moment dat ik het overspel ontdekte al waardeloos als werknemer, want ik was uitgevallen door een bore-out. Nu kwam dit er nog eens bovenop. Voeg daar nog bij dat ik onder invloed van mijn energietekort als moeder mijn eigen kinderen ook niet steeds de baas kon en daar heb je het... Het bewijs, op 3 vlakken: ik ben echt niks waard... Niks is minder waar uiteraard! Elke mens is van waarde en kan van waarde zijn. Elke relatie kent zijn problemen. De manier waarop elk ermee omgaat zegt vooral iets over die persoon zelf en daarom niet over de ander. Blijf je denken in de geest van jullie relatie en wat goed is voor jullie beiden? Of val je terug op wat jij als individu binnen een relatie tekort komt en gedraag je je daarnaar? Probeer je tot een consensus te komen samen of zoek je in je eentje naar wat voor jou goed is? Wat gebeurd is, is gebeurd. Gedane zaken nemen geen keer. Je kan niet altijd kiezen voor de situaties waarin je verzeild geraakt, maar je kan wel kiezen HOE je ermee omgaat. Je kan blijven hangen in zelfmedelijden, je als een slachtoffer opstellen en de ander tegenover iedereen afschilderen als een dader. Je kan kwaad zijn en blijven op die ander en ernaar handelen. Helaas, je zal daarmee vooral jouw eigen leven verzieken. Daarvoor kan je de ander dan ook weer verantwoordelijk stellen, maar wat brengt het jou? Wie is er verantwoordelijk voor jouw leven en jouw geluk? Jij of die ander? Wie bepaalt hoe jouw leven eruit ziet? Jij of die ander?
Gelukkig is er nog een piste: je kan het beste maken van de situatie zoals ze is. Dit is de piste die ikzelf gekozen heb. Ik heb geweigerd om weg te zinken in drama en negativiteit. Uiteraard zijn er momenten dat jouw gevoel voor onrechtvaardigheid het even overneemt. Dat is niet meer dan menselijk. Wees je er bewust van als dit gebeurt en keer daarna terug naar die positieve ingesteldheid. Neem zelf het stuur over jouw leven. Laat je niet leiden door jouw emoties die een loopje met jou nemen. Hou jouw focus op jouw hoogste goed, jouw positieve streefdoel en leef ernaar. Vanuit deze ingesteldheid was het voor mezelf mogelijk om niet te blijven hangen in woede. Voornamelijk ten opzichte van mijn ex-partner, maar bij veralgemening ook ten opzichte van alle mannen. Het stelde me in staat niet te blijven hangen in de gedachte dat alle mannen vast wel hetzelfde zijn (wat overigens niet zo is) en ik dat ras beter aan de kant laat liggen. Want die gedachte komt absoluut bij je op nadat jouw vertrouwen zo hard werd beschaamd. Ik sloeg erin om niet vast te roesten in de overtuiging dat ik NOOIT nog een ander zou kunnen vertrouwen. Ik wil geloven dat de ware (ja, het klinkt melig, ik weet het) hier ergens rondloopt en ook op zoek is naar mij, zoals ik naar hem. Om hem aan te trekken, zoek ik niet naar de partner die ik niet meer wil. Ik ga op zoek naar de partner die ik wel wil. Een belangrijke nuance, want de focus ligt op positieve in plaats van negatieve eigenschappen. Ik weet nu, met mijn ervaringen op zak, veel beter dan ooit wat ik precies zoek in een partner en ik ga voor niks minder dan dat. Omdat ik weet dat ik dat waard ben. Als ik me met minder tevreden zou stellen, is dat een inbreuk op het respect voor mezelf.
Eén obstakel blijft echter wel na de ervaring die ik heb gehad en dat is mijn geschonden vertrouwen. Als ik 'mijn dekseltje' vind, zal het mij -ondanks het geloof dat hij bestaat- toch tijd kosten hem te vertrouwen, toe te laten in mijn hart en vooral samen een toekomst te durven plannen.
Mijn antennes staan op scherp bij elke man die me benadert. Soms voelt de aandacht fijn, soms wil ik zo snel mogelijk weg rennen. Ik voel me soms echt een prooi, een zeer vreemde beleving is dat. Het zijn een boel nieuwe ervaringen die op mijn pad komen, soms aangenaam, soms bevreemdend. Het is immers 17 jaar geleden dat ik nog vrijgezel was. Toen was ik nog een onwetende puber, nu een volwassen vrouw die wél weet wat ze wilt. Op de koop toe ben ik helemaal nooit gewend geweest aan mannelijke aandacht. Voor mij heeft zich met andere woorden een heel nieuwe wereld geopend en de sensatie die daarmee gepaard gaat is soms zeer apart. Hoe dan ook, ik weet dat ik in mijn verdere toekomst het geluk zal treffen om de partner te vinden met wie ik een onvervalste match heb. Bij elke ontmoeting vertrouw ik enorm op mijn intuïtie. Dat ben ik verplicht aan mezelf nu ik niet meer in mijn hoofd leef en terug aanwezig ben in mijn eigen lichaam... In plaats van me te laten leiden door beperkende gedachten, gecreëerd door slechte ervaringen, vertrouw ik op mijn "gut feeling", want dàt liegt nòòit! Ik ben vast niet alleen: alles evolueert, maar sommige situaties evolueren in zo'n richting dat ze ongezond voor jou worden. Je past jou geleidelijk mee aan de veranderende situatie aan. Het zijn immers maar kleine druppeltjes die erbij komen, toch? Ach, we stellen ons niet aan. Doordoen! Dat beetje extra deert ons niet! Een tandje erbij, en nog eentje en nog eentje, ... Hoeveel tandwielen heb je intussen al bijgestoken? Het proces gaat zo traag dat je zelf niet merkt dat al die kleine druppeltjes samen uiteindelijk een emmer vol zullen vormen. Elk klein stapje kost jou weer iets meer energie, maar je merkt het niet. Je hebt geen flauw benul hoe oneindig veel druppeltjes jij intussen al hebt proberen verwerken. Tot je ineens 'wakker wordt' in een nachtmerrie en je je afvraagt hoe je in godsnaam op dat punt terecht gekomen bent. Opeens merk je dat je ver weggedreven bent van jezelf. Die o zo kleine druppeltjes vormden samen een rivier die je mee liet drijven, weg van jouw eigen doelen of weg van wie jij bent. Herkenbaar?
Het voorgaande staat gekend als het gekookte-kikkersyndroom. Het is luguber, maar waar. Een kikker die in heet water gesmeten wordt zal meteen reageren en uit dat water proberen ontsnappen. Zet je een kikker in koud water dat zeer langzaamaan wordt opgewarmd, dan zal hij zich aanpassen. Zijn lichaamstemperatuur stijgt geleidelijk aan mee met de temperatuur van het water. Dat kost hem energie maar omdat hij niet ziet waar het proces naartoe gaat warmt hij gewoon langzaamaan mee op. Tot het water gaat koken. De kikker zijn energie is tegen die tijd helemaal opgewerkt en hij sterft... Dergelijke situaties kom je in allerlei contexten tegen: op jouw werk, in jouw vriendenkring, familiekring, relatie of gezin... Ook ik maakte het mee. Twee eigenschappen speelden daar voor mij een grote rol in: ik ben een pleaser én ik ben zeer plichtbewust. Misschien ben ik ook wel hoogsensitief, wat inhoudt dat je anderen goed aanvoelt, weet wat ze van jou verwachten en jou er vervolgens ook naar zal gedragen. We zijn zo graag lief voor die ander, toch? Liever lief voor de ander dan voor onszelf. Is het niet? We hebben allemaal, samen met het 'engeltje', ook een 'duiveltje' op onze schouder zitten. Dat duiveltje zorgt ervoor dat onze emmer overloopt. Het is dat stemmetje dat ik hier in het begin van deze blog al heb vernoemd. Vaak genoeg staan we onszelf niet toe even op ons positieven te komen. Je voelt je bijvoorbeeld moe, merkt dat je jou minder kan concentreren, maar rust nemen? Ho maar! Dat doen we niet! Wat zal ... ervan denken? Het duiveltje voelt zich op dat moment erg in zijn sas: "Rust nemen? Lui zijn, dat is het." Of "Een boek lezen in plaats van jouw huis te kuisen? Wat een egoïstische daad!" Vaak is het net dit stemmetje dat we toch plichtbewust volgen. Het stemmetje dat ons ten gronde kan richten als je niet op tijd naar het engeltje luistert.
Zorgen voor jezelf is géén daad van egoïsme. Welke batterij blijft levenslang meegaan? Tenzij je graag de carrière van een onoplaadbare batterij ambieert en snel onherroepelijk dood gaat, laad je dus best op tijd eens op. Je bent het waard! Het mag!
Oh ja, natuurlijk, er zullen inderdaad altijd mensen zijn die wensen dat we als een marionet aan de touwtjes hangen waar zij aan trekken. Ik vraag jou: wie wordt daar beter van? Jij niet, misschien tijdelijk die ander wel. Maar... hoe meer jouw energiepijl zakt, hoe zwaarder jij ook zal wegen. Die ander zijn arm of de touwtjes raken uiteindelijk ook overbelast. Vroeg of laat smak je tegen de grond...
Dus heb vertrouwen en knip die touwtjes zélf door. Sta op eigen benen en draag zorg voor jezelf, want zonder jezelf kan je er ook voor anderen niet zijn... Al maak je zelf de beslissing om een punt achter de relatie met de vader van jouw kinderen te zetten. Het doet toch ontzettend veel pijn. De omstandigheden die jou tot dat breekpunt gebracht hebben, heb je immers niet altijd gekozen... De dromen en idealen die je ooit hebt gekoesterd gaan in rook op. Mist is alles wat over blijft. De weg die volgt is er één van vallen en opstaan. Een weg van pijn voelen voor wat verloren is gegaan en hoop voelen voor wat komen zal, want hoop heb ik. Hoop op een gelukkiger leven, vooral doordat ik weer meer en meer ga zien wie ik eigenlijk ben. Het klinkt misschien gek, maar wat ik zelf het meeste heb geleerd uit wat gebeurd is, is dat ik mezelf heb verwaarloosd. Net als op mijn werk geraakte ik ergens in mijn relatie mezelf onderwege kwijt. Het zou peanuts zijn moest een scheiding enkel betekenen dat je het proces met jezelf moet aangaan. Zeker wanneer je samen kinderen hebt, komt er véél meer bij kijken. De kinderen worden tegen wil en dank meegesleurd in een hele omwenteling van hun jonge leven. Wat heb ik me al schuldig gevoeld voor wat ze te verwerken krijgen, maar ik probeer er met mijn hele ziel het beste van te maken. Mijn ervaringen vanuit het Justitiehuis en de bezoekruimte zitten in mijn rugzak en worden maximaal ingezet. Ik heb gezien hoe loyaal kinderen zijn aan hun ouders en hoe ernstig de gevolgen kunnen zijn als hun loyauteit onder druk komt te staan. Ik heb nooit gedacht dat ik al deze ervaring ook op persoonlijk vlak ooit zou 'moeten' inzetten, maar ik ben blij dat ik het kàn inzetten! Het is het mooiste cadeau dat ik mijn kinderen kan doen nu ze jammer genoeg tussen hun mama en papa over en weer moeten hobbelen: zorgen dat ze weten dat hun papa even belangrijk is dan hun mama. Dat hij evenwaardig is aan mij, dat ze hem even graag mogen zien als mij. Dat ze niet moeten terugschrikken om hun papa ter sprake te brengen, dat ze blij mogen zijn als ze weer een week naar hun papa mogen gaan en dat ook mogen tonen en zo voort... Voor vele ouders is dat echter niet zo makkelijk. De pijn door wat hen 'overkomen' is blijft vaak nog lang nazinderen. De focus blijft op de ex-partner liggen in plaats van op zichzelf. Er wordt met de vinger gewezen, wat enkel resulteert in blijvende of zelfs escalerende frustratie en verdriet. Het ego werd beschadigd en wil vergelding... In dat geval zal de situatie niet beteren. Tot je van je afbijt, jouw ego terugfluit en beslist jezelf in de ogen te kijken en de focus op jezelf te leggen. Want alleen dan kom je vooruit. Enkel wanneer je kijkt naar jezelf en je afvraagt wat je zélf kan doen om de situatie om te keren, zal er beterschap volgen.
Het mooie is dat de strijd aangaan met jezelf in plaats van jouw ex-partner, je laat groeien. Toegegeven, het is niet de makkelijkste weg. Anderen met de vinger wijzen en alle verantwoordelijkheid buiten jezelf leggen is vaak een positie waar mensen zich nog het meest comfortabel in voelen. Maar wat een verheldering en verrijking kan het zijn als je zelf achter het stuur gaat staan! Andermans reacties heb je niet onder controle, hoe jij zelf op iets reageert wél. Herinner je je nog? Recht je rug, neem de volle verantwoordelijkheid op in jouw situatie en hou de focus op jezelf! Daar schuilt de weg naar meer geluk! Je zal groeien, gelukkiger worden en ook jouw kinderen zullen hier hun graantjes van meepikken.
In deze filosofie probeer ik mijn scheiding te verwerken, zelfs zin te geven en mijn kinderen ondanks de situatie het geluk te gunnen dat ze verdienen. Soms gaat het al eens wat beter, soms gaat het al eens wat slechter. Je hebt immers een omgeving die voor veel afleiding kan zorgen, zowel in positieve als negatieve zin.
Wat er ook gebeurt, hou je focus. Streef naar jouw hoogste goed. Ik wens jou goede moed! ;) Al sinds half december ben ik thuis door een bore-out (en even later een scheiding, die het proces heeft verlengd). Ik was compleet de weg kwijt, wist niet meer waar ik in godsnaam een professionele drive zou vinden. Het was alsof ik ineens niet meer wist wie ikzelf was. Thuis komen te zitten omdat ik letterlijk ziek werd van mijn eigen werk, het deed mijn hele zijn op zijn grondvesten daveren. Ineens leek het alsof ik mezelf helemaal niet kende, hoe was ik anders in die job gesukkeld om daar uiteindelijk volledig op leeg te lopen? Hoe had ik in godsnaam kunnen kiezen voor een job die alle energie uit mij zoog? Had ik dit nu echt niet op voorhand kunnen inschatten? Waarom had ik mezelf hierdoor gejaagd? Hoe een verkeerd beeld had ik van mezelf gehad om te denken dat een leidinggevende job mij iets kon bieden? Miserie, dat was ervan gekomen. Ik had mezelf al deze miserie op mijn nek gehaald omdat ik mezelf niet genoeg kende... Ik voelde me waardeloos! Dat was wat ik toen geloofde en dat was hard. Nu weet ik dat ik dat allemaal in perspectief moet plaatsen. De job die mij deze bore-out heeft bezorgd, bood me intussen bijna 9 jaar geleden de kans om fulltime te werken bij een gedegen werkgever en met een mooi loon voor de sector waarin ik werk. Ik koos voor die job omdat ik mijn grenzen wou verleggen en die job heeft me veel geleerd. Ik deed mijn werk ook goed, maar ik kreeg er geen voldoening van. Ik voelde me niet nuttig in mijn takenpakket. Ik verveelde me kapot. Velen zullen dit niet begrijpen, want "al die verantwoordelijkheid", "zo een gevarieerd takenpakket", "zo goed betaald" en "wat een goede werkgever". Dit klopt allemaal, maar voor mij bleek het geen match te zijn... Ik heb het zelf enorm moeilijk gehad met het feit dat ik mijn motivatie voelde wegglijden. Ik begreep het aanvankelijk zélf niet. Ik heb zelfs geprobeerd om enkele andere functies op te nemen. Voor mij waren deze om te erger. Ik voelde meer en meer weerstand. Hoe langer ik bleef, hoe harder mijn werk aan mij trok. Ik solliciteerde maar was daarin ook zeer kritisch omdat ik iets wou dat me interesseerde én niet wou inboeten aan voorwaarden die ik in deze job had. Dat deed me de das om want ik vond daardoor niet tijdig een nieuwe uitdaging. Ik bleef met lood in mijn schoenen naar mijn bureel rijden en was zo blij om 's avonds weer thuis te zijn. Weliswaar compleet leeggezogen want alles kostte me meer en meer moeite. Het enige wat me op de been hield waren enkele dierbare collega's. Zij waren mijn steun en toeverlaat, mijn klankbord, mijn klaagmuur. We konden àl onze beslommeringen aan elkaar kwijt. Ze waren meer dan collega's, maar échte vriendinnen, goudklompjes. Goudklompjes, want àlles wat we aan elkaar vertelden was veilig. We begrepen elkaar volledig en gaven elkaar de ruimte om alles te zeggen wat we nodig vonden zonder daarin minachting te kennen. Ik ben hen zo dankbaar omdat ze er voor mij waren en nog steeds zijn. Maar aan alle mooie liedjes komt een einde. Ook ons rijk werd met een bulldozer overreden. Eén collega vond een nieuwe uitdaging, die ik haar van harte gunde. Wij allemaal trouwens. Samen met haar vertrek verhuisden we echter naar een nieuw modern gebouw. Hoe hard ik ook heb geprobeerd me goed te proberen voelen in dat nieuwe gebouw, het is me niet gelukt... Van onze kleine vertrouwde, ja, ook te kleine, burelen, werden we overgeheveld naar één groot 'modern' bureel. In plaats van met 4 collega's op één bureel, kwamen we met 22 collega's in één groot bureel terecht. Gewoon allemaal gezellig samen. Zonder geluidsdemping tussen de verschillende eilanden. Enkel lege vlakke bureau's met een telefoontoestel en een laptop erop... Elk woord dat je zei werd verstaan of dit nu een telefoon met een medewerker, een cliënt of een gesprek met een collega was. En dat tot x22... Het bleek een complete nachtmerrie voor mij... Van de opluchtende live-gesprekken met mijn lieve collega's was geen sprake meer want we waren nooit meer alleen. Mijn verzuchtingen waren niet voor allemansoren bestemd, want het zou niet begrepen worden, met alle nodige interpretaties over mijn persoon of mij als werknemer vandien. Ik moest alles dus wel voor mezelf houden... Ik kon mijn frustraties niet meer kwijt en raakte bijgevolg nog meer gestresseerd. Daarbij geraakte ik echt overprikkeld op de dagen dat ons bureel goed gevuld was. Ik ging meer dan één keer misselijk van de hoofdpijn naar huis. Ik probeerde de drukte te ontvluchten door meer op verplaatsing of van thuis uit te werken. Daar voelde ik me ook absoluut niet goed bij, want het was een vlucht en dat is niet mijn stijl. Daarnaast kon ik me minder en minder concentreren op mijn werk. Ik zocht afleiding op Facebook bijvoorbeeld, in de hoop dat ik me even later wél opnieuw zou kunnen concentreren. Het stoorde me dat ik dit deed. Ik probeer als werknemer altijd kwaliteit neer te zetten en voelde me daardoor schuldig dat ik afleiding zocht van mijn werk in zaken die er compleet buiten staan. Zo zakte mijn gevoel aan zelfwaarde ook steeds dieper want ik was steeds minder en minder die goede werknemer die ik altijd geweest was. Mijn afleidingsmanoeuvres waren de laatste stuiptrekkingen in een poging het hoofd boven water te houden. Ik begreep écht niet waarom ik er niet in sloeg mijn motivatie terug te vinden. Wat ik ook probeerde, ik zakte dieper en dieper weg in het moeras van mijn weerstand tegen mijn werk... Op een gegeven moment kon ik niet meer verder. Ik maakte een afspraak bij mijn dokter, sputterde nog even verder om vervolgens volledig te crashen. Huilend zat ik bij mijn dokter, ik kon niet meer. Ik had enorm veel hartkloppingen, was kortademig en was emotioneel een wrak. Ik mocht thuis blijven. 2 weken, ik moest niet meteen schrik hebben dat ik na die 2 weken opnieuw aan het werk zou moeten, mijn dokter wou gewoon kunnen zien hoe ik het stelde na 2 weken. En toch, elke keer de einddatum van mijn ziekteperiode dichterbij kwam deed ik het in mijn broek van de schrik. Bang om opnieuw terug te moeten keren naar een plaats waar ik mezelf was verloren. Ik was doodsbang om dat opnieuw te moeten meemaken. Zelfs terwijl ik thuis zat was alles wat te maken had met mijn werkomgeving heel zwaar om mee om te gaan: - Bellen naar mijn werk was een onmogelijke opdracht, ik liet verlengingen van mijn ziekte weten via mail. - Telefoon krijgen van op mijn werk was een complete verschrikking. Ik nam op met bevende handen. - Evenementen op het werk waar ik op uitgenodigd was, sloeg ik over. De confrontatie was te groot. Eén keer nam ik initiatief om een gesprek te hebben met mijn baas. Het bloed trok uit me weg terwijl ik naar daar reed. Ik glipte als een schaduw naar zijn bureel want enkel al het idee aan een confrontatie met collega's deed me huiveren. Uiteindelijk werd ik toch door 2 collega's opgemerkt. Ik moet eruit gezien hebben als een bang konijn en zo voelde ik me ook. Ik heb dan ook zéér weinig woorden met hen gewisseld. Ik wou daar helemaal niet zijn, maar ik moest. Misschien kon ik met mijn baas tot een oplossing komen... Uiteindelijk bleek dat gesprek voor mij een maat voor niks te zijn. Ik vertrok met mijn hoofd in de grond, zonder nog maar één collega goedendag te zeggen. Ook dat deed me pijn, want zo kende ik mezelf helemaal niet. Ik reed huilend terug naar huis. In de eerste maanden dat ik thuis zat begon het me te dagen dat ik verder moest werken op de basiscoachingscursus die ik in september gevolgd had. Daarvan had ik enorm veel deugd ondervonden. Ik schreef me in voor een gratis Mastermindworkshop 'Je wordt wat je denkt' van Inge Rock en een volledige coachingsopleiding (bij Inge Rock Academy). Ik kreeg weer hoop en moed. De dagen dat ik op de workshop was of opleiding volgde voelde ik me echt goed. Ik leerde nieuwe mensen kennen, ik telde opnieuw mee. Misschien was ik toch wel iets waard... Er kwam opnieuw een doel in mijn leven. Mijn nieuwe professionele droom kreeg langzaamaan vorm.
Tot slot wil ik -hoe gek het voor sommigen misschien ook klinkt- mijn dankbaarheid uitdrukken voor de bore-out die ik heb gehad. Zonder mijn bore-out zou ik nog lange tijd aan mezelf voorbij gelopen zijn. Zonder mijn bore-out zou ik nu niet met de prachtige ideeën in mijn hoofd rondlopen die ik binnenkort tot uitvoering zal brengen. Dus ja, ik ben dankbaar voor mijn bore-out, want uiteindelijk is het een shortcut gebleken naar het najagen van mijn diep verborgen dromen!
Nu vraag je je waarschijnlijk af wat die dromen precies zijn? Daarover binnenkort meer! ;) Hoe teleurstellend kan het zijn wanneer onze inspanningen niet worden beantwoord? Frustraties kunnen hoog oplopen wanneer we geven, maar er niks of niet genoeg voor in de plaats komt. Hoe meer energie we in iets of iemand steken, hoe dieper het snijdt wanneer onze goede intenties niet worden gezien of erkend... Het stelt teleur, het kwetst, het frustreert en nog zoveel meer... Waarom? Omwille van onze verwachtingen, omwille van het feit dat we erkenning wensen te ervaren, omwille van het feit dat we als mensen graag bevestiging hebben, omwille van het feit dat we door anderen graag gezien willen worden... Helaas... We krijgen niet altijd waar terug voor onze geboden inspanningen.
Hoe fijn zou het zijn om onze verwachtingen los te kunnen laten? Om gewoon liefde voor en over onszelf te ervaren zonder daarbij afhankelijk te zijn van anderen? Gewoon weten dat we goed genoeg zijn zoals we zijn... Hoe fijn zou het zijn om liefde te kunnen uitsturen in ons hele doen en laten zonder daar iets voor in de plaats te verwachten? Zodat alle teleurstelling ons bespaard blijft...
Makkelijker gezegd dan gedaan, dat is een feit! Onze maatschappij is prestatiegericht. Anderen beoordelen wat we doen. We moeten presteren, aan vooraf bepaalde criteria voldoen. Niks is gewoon goed. Alles wordt beoordeeld. Alles wordt vergeleken met iets anders. Wat als 'goed' wordt beoordeeld, wordt aanvaard. Wat als 'niet goed genoeg' wordt beoordeeld, wordt afgewezen. Zo ook met mensen. Worden de prestatienormen niet behaald, dan krijg je al snel de boodschap "je doet het niet goed genoeg", wat al snel aanvoelt als "je bent niet goed genoeg". Presteer je wel naar de normen, dan vertaalt zich dit in succes en geprezen worden. Perfectie wordt nagestreeft. Geen wonder dat wij als mensen ons niet meer gewoon goed voelen met onszelf. Geen wonder dat we bevestiging van anderen verwachten. We worden van jong af aan al aangeleerd dat we slechts goed genoeg zijn wanneer een ander dat ook vindt. We zijn stellen allemaal hoge eisen aan de ander en onszelf. Overal heerst prestatiedrang. We proberen zelfs te presteren om liefde te ontvangen van anderen: we doen ons best voor iemand, we verwachten er liefde voor in de plaats. Maar zo werkt het niet, niet altijd. Waar zit dan het addertje? Liefde hoort onvoorwaardelijk te zijn. Een mens hoort niet te presteren om liefde te ontvangen. Een mens hoort ook geen liefde te verwachten in ruil voor iets anders. Elke verwachting die we koesteren dient slechts om een leegte op te vullen in onszelf .
Het begint allemaal bij houden van onszelf, zonder aan voorwaarden te willen voldoen. Het begint allemaal bij onvoorwaardelijke liefde voor onszelf.
Wanneer we onszelf graag genoeg zien, onszelf aanvaarden met al onze talenten én onze gebreken, doet het er niet meer toe wat de ander van ons vindt. We voelen ons gewoon goed genoeg met onszelf. We hechten geen belang meer aan het oordeel van een ander over onze acties of over ons als persoon. Wanneer we onszelf graag genoeg zien, kunnen we ook in alle vrijheid geven, zonder verwachtingen. Het doet er immers niet meer toe of de ander onze actie (of ons als persoon) al dan niet apprecieert. We doen dan goed omdat we onszelf er goed bij voelen, zonder meer. Geven zonder er iets voor in de plaats te verwachten. Liefdevol handelen, los van enige voorwaarde. Onvoorwaardelijk geven. Geven zonder verwachtingen te koesteren, krijgen zonder aan verwachtingen te moeten voldoen (ook voor de liefde van ons aan onszelf), dat is onvoorwaardelijke liefde, voor onszelf én voor de ander! Het is niet goed voor je zelfvertrouwen, een bore-out, een scheiding, … Een mens heeft er nood aan zich waardevol te voelen. IK heb er nood aan me waardevol te voelen. Eigenwaarde... Voor velen vanzelfsprekend. Anderzijds zullen velen mij bijvallen wanneer ik zeg dat eigenwaarde niet altijd makkelijk te manifesteren is. Té streng zijn voor jezelf, van jezelf meer verwachten dan van de ander, de ander meer belonen dan jezelf, de ander meer leven dan jezelf, … Het doet wat met je wanneer jouw destructieve kant de bovenhand neemt. Bij sommigen is die donkere kant al van kleins af aan groot en aanwezig. Bij anderen duikt hij op door één of andere gebeurtenis die je in shock achterlaat. Een razende gedachtegang neemt op dat moment het stuur over. Je geraakt ervan overtuigd dat je niks waard bent, dat niemand nog om je geeft, dat je alleen bent, dat anderen geluk gegund is maar het jou niet toekomt, ...
Handen reiken naar jou uit, maar je ziet ze niet. In het donker vind je jezelf moeilijk terug. Je zit opgesloten in jouw hoofd waar de negatieve gedachten jou rond de oren vliegen. Ze trekken je in een spiraal naar beneden. Je voelt je afgesloten van de buitenwereld. Je bent ervan overtuigd dat je compleet alleen bent. In het donker verdwijnt ook de tijd. Omsingeld door gonzend zwart denk je dat er nooit een einde aan zal komen.
Er is altijd licht, voor iedereen.
Misschien sta je er met je rug naartoe, misschien hou je jouw ogen toe zonder het te weten, misschien houdt de dichte mist in jouw hoofd het licht verborgen, maar het is er! Net zoals het er altijd al is geweest! Het is een zekerheid: na regen komt zonneschijn, na elke nacht wordt het weer dag, … Ga eens na: Kloppen jouw gedachten wel écht? Ben je écht alleen? ... Maar écht alleen? Ervaar je nooit geluk? … Maar écht nòòit? Heb je écht nog nòòit iets voor iemand betekend? … Maar écht nòòit? Ik durf wedden dat je nu wel moet bekennen dat de overtuigingen die jou in dat donkere gat houden niet écht kloppen. Dat is wat overtuigingen doen. Ofwel stimuleren ze ons, ofwel houden ze ons tegen om te evolueren. Maar weet je wat? JIJ bent het waard te evolueren! IK ben het waard te evolueren! Nu zie ik opnieuw het licht. Ik grijp de handen die me toereiken. Ik voel me niet meer alleen, ik vertrouw erop dat het weer goed komt. Ik hoop jij ook. En daar ontvouwt het zich: de weg naar (méér) innerlijk geluk. |
TinekeZowel een bore-out, als een scheiding, beiden op korte tijd, lieten mij verweesd achter. Jarenlang ging ik aan mezelf voorbij en nu blijf ik achter met ontzettend veel vraagstukken. Archieven
April 2018
Categorieën |