Hoe teleurstellend kan het zijn wanneer onze inspanningen niet worden beantwoord? Frustraties kunnen hoog oplopen wanneer we geven, maar er niks of niet genoeg voor in de plaats komt. Hoe meer energie we in iets of iemand steken, hoe dieper het snijdt wanneer onze goede intenties niet worden gezien of erkend... Het stelt teleur, het kwetst, het frustreert en nog zoveel meer... Waarom? Omwille van onze verwachtingen, omwille van het feit dat we erkenning wensen te ervaren, omwille van het feit dat we als mensen graag bevestiging hebben, omwille van het feit dat we door anderen graag gezien willen worden... Helaas... We krijgen niet altijd waar terug voor onze geboden inspanningen.
Hoe fijn zou het zijn om onze verwachtingen los te kunnen laten? Om gewoon liefde voor en over onszelf te ervaren zonder daarbij afhankelijk te zijn van anderen? Gewoon weten dat we goed genoeg zijn zoals we zijn... Hoe fijn zou het zijn om liefde te kunnen uitsturen in ons hele doen en laten zonder daar iets voor in de plaats te verwachten? Zodat alle teleurstelling ons bespaard blijft...
Makkelijker gezegd dan gedaan, dat is een feit! Onze maatschappij is prestatiegericht. Anderen beoordelen wat we doen. We moeten presteren, aan vooraf bepaalde criteria voldoen. Niks is gewoon goed. Alles wordt beoordeeld. Alles wordt vergeleken met iets anders. Wat als 'goed' wordt beoordeeld, wordt aanvaard. Wat als 'niet goed genoeg' wordt beoordeeld, wordt afgewezen. Zo ook met mensen. Worden de prestatienormen niet behaald, dan krijg je al snel de boodschap "je doet het niet goed genoeg", wat al snel aanvoelt als "je bent niet goed genoeg". Presteer je wel naar de normen, dan vertaalt zich dit in succes en geprezen worden. Perfectie wordt nagestreeft. Geen wonder dat wij als mensen ons niet meer gewoon goed voelen met onszelf. Geen wonder dat we bevestiging van anderen verwachten. We worden van jong af aan al aangeleerd dat we slechts goed genoeg zijn wanneer een ander dat ook vindt. We zijn stellen allemaal hoge eisen aan de ander en onszelf. Overal heerst prestatiedrang. We proberen zelfs te presteren om liefde te ontvangen van anderen: we doen ons best voor iemand, we verwachten er liefde voor in de plaats. Maar zo werkt het niet, niet altijd. Waar zit dan het addertje? Liefde hoort onvoorwaardelijk te zijn. Een mens hoort niet te presteren om liefde te ontvangen. Een mens hoort ook geen liefde te verwachten in ruil voor iets anders. Elke verwachting die we koesteren dient slechts om een leegte op te vullen in onszelf .
Het begint allemaal bij houden van onszelf, zonder aan voorwaarden te willen voldoen. Het begint allemaal bij onvoorwaardelijke liefde voor onszelf.
Wanneer we onszelf graag genoeg zien, onszelf aanvaarden met al onze talenten én onze gebreken, doet het er niet meer toe wat de ander van ons vindt. We voelen ons gewoon goed genoeg met onszelf. We hechten geen belang meer aan het oordeel van een ander over onze acties of over ons als persoon. Wanneer we onszelf graag genoeg zien, kunnen we ook in alle vrijheid geven, zonder verwachtingen. Het doet er immers niet meer toe of de ander onze actie (of ons als persoon) al dan niet apprecieert. We doen dan goed omdat we onszelf er goed bij voelen, zonder meer. Geven zonder er iets voor in de plaats te verwachten. Liefdevol handelen, los van enige voorwaarde. Onvoorwaardelijk geven. Geven zonder verwachtingen te koesteren, krijgen zonder aan verwachtingen te moeten voldoen (ook voor de liefde van ons aan onszelf), dat is onvoorwaardelijke liefde, voor onszelf én voor de ander!
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
TinekeZowel een bore-out, als een scheiding, beiden op korte tijd, lieten mij verweesd achter. Jarenlang ging ik aan mezelf voorbij en nu blijf ik achter met ontzettend veel vraagstukken. Archieven
April 2018
Categorieën |