Al maak je zelf de beslissing om een punt achter de relatie met de vader van jouw kinderen te zetten. Het doet toch ontzettend veel pijn. De omstandigheden die jou tot dat breekpunt gebracht hebben, heb je immers niet altijd gekozen... De dromen en idealen die je ooit hebt gekoesterd gaan in rook op. Mist is alles wat over blijft. De weg die volgt is er één van vallen en opstaan. Een weg van pijn voelen voor wat verloren is gegaan en hoop voelen voor wat komen zal, want hoop heb ik. Hoop op een gelukkiger leven, vooral doordat ik weer meer en meer ga zien wie ik eigenlijk ben. Het klinkt misschien gek, maar wat ik zelf het meeste heb geleerd uit wat gebeurd is, is dat ik mezelf heb verwaarloosd. Net als op mijn werk geraakte ik ergens in mijn relatie mezelf onderwege kwijt. Het zou peanuts zijn moest een scheiding enkel betekenen dat je het proces met jezelf moet aangaan. Zeker wanneer je samen kinderen hebt, komt er véél meer bij kijken. De kinderen worden tegen wil en dank meegesleurd in een hele omwenteling van hun jonge leven. Wat heb ik me al schuldig gevoeld voor wat ze te verwerken krijgen, maar ik probeer er met mijn hele ziel het beste van te maken. Mijn ervaringen vanuit het Justitiehuis en de bezoekruimte zitten in mijn rugzak en worden maximaal ingezet. Ik heb gezien hoe loyaal kinderen zijn aan hun ouders en hoe ernstig de gevolgen kunnen zijn als hun loyauteit onder druk komt te staan. Ik heb nooit gedacht dat ik al deze ervaring ook op persoonlijk vlak ooit zou 'moeten' inzetten, maar ik ben blij dat ik het kàn inzetten! Het is het mooiste cadeau dat ik mijn kinderen kan doen nu ze jammer genoeg tussen hun mama en papa over en weer moeten hobbelen: zorgen dat ze weten dat hun papa even belangrijk is dan hun mama. Dat hij evenwaardig is aan mij, dat ze hem even graag mogen zien als mij. Dat ze niet moeten terugschrikken om hun papa ter sprake te brengen, dat ze blij mogen zijn als ze weer een week naar hun papa mogen gaan en dat ook mogen tonen en zo voort... Voor vele ouders is dat echter niet zo makkelijk. De pijn door wat hen 'overkomen' is blijft vaak nog lang nazinderen. De focus blijft op de ex-partner liggen in plaats van op zichzelf. Er wordt met de vinger gewezen, wat enkel resulteert in blijvende of zelfs escalerende frustratie en verdriet. Het ego werd beschadigd en wil vergelding... In dat geval zal de situatie niet beteren. Tot je van je afbijt, jouw ego terugfluit en beslist jezelf in de ogen te kijken en de focus op jezelf te leggen. Want alleen dan kom je vooruit. Enkel wanneer je kijkt naar jezelf en je afvraagt wat je zélf kan doen om de situatie om te keren, zal er beterschap volgen.
Het mooie is dat de strijd aangaan met jezelf in plaats van jouw ex-partner, je laat groeien. Toegegeven, het is niet de makkelijkste weg. Anderen met de vinger wijzen en alle verantwoordelijkheid buiten jezelf leggen is vaak een positie waar mensen zich nog het meest comfortabel in voelen. Maar wat een verheldering en verrijking kan het zijn als je zelf achter het stuur gaat staan! Andermans reacties heb je niet onder controle, hoe jij zelf op iets reageert wél. Herinner je je nog? Recht je rug, neem de volle verantwoordelijkheid op in jouw situatie en hou de focus op jezelf! Daar schuilt de weg naar meer geluk! Je zal groeien, gelukkiger worden en ook jouw kinderen zullen hier hun graantjes van meepikken.
In deze filosofie probeer ik mijn scheiding te verwerken, zelfs zin te geven en mijn kinderen ondanks de situatie het geluk te gunnen dat ze verdienen. Soms gaat het al eens wat beter, soms gaat het al eens wat slechter. Je hebt immers een omgeving die voor veel afleiding kan zorgen, zowel in positieve als negatieve zin.
Wat er ook gebeurt, hou je focus. Streef naar jouw hoogste goed. Ik wens jou goede moed! ;)
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
TinekeZowel een bore-out, als een scheiding, beiden op korte tijd, lieten mij verweesd achter. Jarenlang ging ik aan mezelf voorbij en nu blijf ik achter met ontzettend veel vraagstukken. Archieven
April 2018
Categorieën |