Al sinds half december ben ik thuis door een bore-out (en even later een scheiding, die het proces heeft verlengd). Ik was compleet de weg kwijt, wist niet meer waar ik in godsnaam een professionele drive zou vinden. Het was alsof ik ineens niet meer wist wie ikzelf was. Thuis komen te zitten omdat ik letterlijk ziek werd van mijn eigen werk, het deed mijn hele zijn op zijn grondvesten daveren. Ineens leek het alsof ik mezelf helemaal niet kende, hoe was ik anders in die job gesukkeld om daar uiteindelijk volledig op leeg te lopen? Hoe had ik in godsnaam kunnen kiezen voor een job die alle energie uit mij zoog? Had ik dit nu echt niet op voorhand kunnen inschatten? Waarom had ik mezelf hierdoor gejaagd? Hoe een verkeerd beeld had ik van mezelf gehad om te denken dat een leidinggevende job mij iets kon bieden? Miserie, dat was ervan gekomen. Ik had mezelf al deze miserie op mijn nek gehaald omdat ik mezelf niet genoeg kende... Ik voelde me waardeloos! Dat was wat ik toen geloofde en dat was hard. Nu weet ik dat ik dat allemaal in perspectief moet plaatsen. De job die mij deze bore-out heeft bezorgd, bood me intussen bijna 9 jaar geleden de kans om fulltime te werken bij een gedegen werkgever en met een mooi loon voor de sector waarin ik werk. Ik koos voor die job omdat ik mijn grenzen wou verleggen en die job heeft me veel geleerd. Ik deed mijn werk ook goed, maar ik kreeg er geen voldoening van. Ik voelde me niet nuttig in mijn takenpakket. Ik verveelde me kapot. Velen zullen dit niet begrijpen, want "al die verantwoordelijkheid", "zo een gevarieerd takenpakket", "zo goed betaald" en "wat een goede werkgever". Dit klopt allemaal, maar voor mij bleek het geen match te zijn... Ik heb het zelf enorm moeilijk gehad met het feit dat ik mijn motivatie voelde wegglijden. Ik begreep het aanvankelijk zélf niet. Ik heb zelfs geprobeerd om enkele andere functies op te nemen. Voor mij waren deze om te erger. Ik voelde meer en meer weerstand. Hoe langer ik bleef, hoe harder mijn werk aan mij trok. Ik solliciteerde maar was daarin ook zeer kritisch omdat ik iets wou dat me interesseerde én niet wou inboeten aan voorwaarden die ik in deze job had. Dat deed me de das om want ik vond daardoor niet tijdig een nieuwe uitdaging. Ik bleef met lood in mijn schoenen naar mijn bureel rijden en was zo blij om 's avonds weer thuis te zijn. Weliswaar compleet leeggezogen want alles kostte me meer en meer moeite. Het enige wat me op de been hield waren enkele dierbare collega's. Zij waren mijn steun en toeverlaat, mijn klankbord, mijn klaagmuur. We konden àl onze beslommeringen aan elkaar kwijt. Ze waren meer dan collega's, maar échte vriendinnen, goudklompjes. Goudklompjes, want àlles wat we aan elkaar vertelden was veilig. We begrepen elkaar volledig en gaven elkaar de ruimte om alles te zeggen wat we nodig vonden zonder daarin minachting te kennen. Ik ben hen zo dankbaar omdat ze er voor mij waren en nog steeds zijn. Maar aan alle mooie liedjes komt een einde. Ook ons rijk werd met een bulldozer overreden. Eén collega vond een nieuwe uitdaging, die ik haar van harte gunde. Wij allemaal trouwens. Samen met haar vertrek verhuisden we echter naar een nieuw modern gebouw. Hoe hard ik ook heb geprobeerd me goed te proberen voelen in dat nieuwe gebouw, het is me niet gelukt... Van onze kleine vertrouwde, ja, ook te kleine, burelen, werden we overgeheveld naar één groot 'modern' bureel. In plaats van met 4 collega's op één bureel, kwamen we met 22 collega's in één groot bureel terecht. Gewoon allemaal gezellig samen. Zonder geluidsdemping tussen de verschillende eilanden. Enkel lege vlakke bureau's met een telefoontoestel en een laptop erop... Elk woord dat je zei werd verstaan of dit nu een telefoon met een medewerker, een cliënt of een gesprek met een collega was. En dat tot x22... Het bleek een complete nachtmerrie voor mij... Van de opluchtende live-gesprekken met mijn lieve collega's was geen sprake meer want we waren nooit meer alleen. Mijn verzuchtingen waren niet voor allemansoren bestemd, want het zou niet begrepen worden, met alle nodige interpretaties over mijn persoon of mij als werknemer vandien. Ik moest alles dus wel voor mezelf houden... Ik kon mijn frustraties niet meer kwijt en raakte bijgevolg nog meer gestresseerd. Daarbij geraakte ik echt overprikkeld op de dagen dat ons bureel goed gevuld was. Ik ging meer dan één keer misselijk van de hoofdpijn naar huis. Ik probeerde de drukte te ontvluchten door meer op verplaatsing of van thuis uit te werken. Daar voelde ik me ook absoluut niet goed bij, want het was een vlucht en dat is niet mijn stijl. Daarnaast kon ik me minder en minder concentreren op mijn werk. Ik zocht afleiding op Facebook bijvoorbeeld, in de hoop dat ik me even later wél opnieuw zou kunnen concentreren. Het stoorde me dat ik dit deed. Ik probeer als werknemer altijd kwaliteit neer te zetten en voelde me daardoor schuldig dat ik afleiding zocht van mijn werk in zaken die er compleet buiten staan. Zo zakte mijn gevoel aan zelfwaarde ook steeds dieper want ik was steeds minder en minder die goede werknemer die ik altijd geweest was. Mijn afleidingsmanoeuvres waren de laatste stuiptrekkingen in een poging het hoofd boven water te houden. Ik begreep écht niet waarom ik er niet in sloeg mijn motivatie terug te vinden. Wat ik ook probeerde, ik zakte dieper en dieper weg in het moeras van mijn weerstand tegen mijn werk... Op een gegeven moment kon ik niet meer verder. Ik maakte een afspraak bij mijn dokter, sputterde nog even verder om vervolgens volledig te crashen. Huilend zat ik bij mijn dokter, ik kon niet meer. Ik had enorm veel hartkloppingen, was kortademig en was emotioneel een wrak. Ik mocht thuis blijven. 2 weken, ik moest niet meteen schrik hebben dat ik na die 2 weken opnieuw aan het werk zou moeten, mijn dokter wou gewoon kunnen zien hoe ik het stelde na 2 weken. En toch, elke keer de einddatum van mijn ziekteperiode dichterbij kwam deed ik het in mijn broek van de schrik. Bang om opnieuw terug te moeten keren naar een plaats waar ik mezelf was verloren. Ik was doodsbang om dat opnieuw te moeten meemaken. Zelfs terwijl ik thuis zat was alles wat te maken had met mijn werkomgeving heel zwaar om mee om te gaan: - Bellen naar mijn werk was een onmogelijke opdracht, ik liet verlengingen van mijn ziekte weten via mail. - Telefoon krijgen van op mijn werk was een complete verschrikking. Ik nam op met bevende handen. - Evenementen op het werk waar ik op uitgenodigd was, sloeg ik over. De confrontatie was te groot. Eén keer nam ik initiatief om een gesprek te hebben met mijn baas. Het bloed trok uit me weg terwijl ik naar daar reed. Ik glipte als een schaduw naar zijn bureel want enkel al het idee aan een confrontatie met collega's deed me huiveren. Uiteindelijk werd ik toch door 2 collega's opgemerkt. Ik moet eruit gezien hebben als een bang konijn en zo voelde ik me ook. Ik heb dan ook zéér weinig woorden met hen gewisseld. Ik wou daar helemaal niet zijn, maar ik moest. Misschien kon ik met mijn baas tot een oplossing komen... Uiteindelijk bleek dat gesprek voor mij een maat voor niks te zijn. Ik vertrok met mijn hoofd in de grond, zonder nog maar één collega goedendag te zeggen. Ook dat deed me pijn, want zo kende ik mezelf helemaal niet. Ik reed huilend terug naar huis. In de eerste maanden dat ik thuis zat begon het me te dagen dat ik verder moest werken op de basiscoachingscursus die ik in september gevolgd had. Daarvan had ik enorm veel deugd ondervonden. Ik schreef me in voor een gratis Mastermindworkshop 'Je wordt wat je denkt' van Inge Rock en een volledige coachingsopleiding (bij Inge Rock Academy). Ik kreeg weer hoop en moed. De dagen dat ik op de workshop was of opleiding volgde voelde ik me echt goed. Ik leerde nieuwe mensen kennen, ik telde opnieuw mee. Misschien was ik toch wel iets waard... Er kwam opnieuw een doel in mijn leven. Mijn nieuwe professionele droom kreeg langzaamaan vorm.
Tot slot wil ik -hoe gek het voor sommigen misschien ook klinkt- mijn dankbaarheid uitdrukken voor de bore-out die ik heb gehad. Zonder mijn bore-out zou ik nog lange tijd aan mezelf voorbij gelopen zijn. Zonder mijn bore-out zou ik nu niet met de prachtige ideeën in mijn hoofd rondlopen die ik binnenkort tot uitvoering zal brengen. Dus ja, ik ben dankbaar voor mijn bore-out, want uiteindelijk is het een shortcut gebleken naar het najagen van mijn diep verborgen dromen!
Nu vraag je je waarschijnlijk af wat die dromen precies zijn? Daarover binnenkort meer! ;)
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
TinekeZowel een bore-out, als een scheiding, beiden op korte tijd, lieten mij verweesd achter. Jarenlang ging ik aan mezelf voorbij en nu blijf ik achter met ontzettend veel vraagstukken. Archieven
April 2018
Categorieën |