Elk mens heeft liefde nodig. Wie stelt toch liever alleen te blijven is waarschijnlijk zo beschadigd geraakt in het verleden dat hij of zij is gaan geloven dat "liefde niks voor hem/haar is", dat hij /zij "geboren is" om single te blijven, dat "de goede" allemaal bezet zijn, ... Misschien werd de teleurstelling of de pijn zo groot, dat de alternatieve verklaring meer comfort bracht. Daarom is deze nog niet écht waar... Het is wel zo dat wanneer je echt gelooft dat je vb. "enkel de verkeerde" aantrekt, dat ook effectief zo zal zijn. Daarnaast zal "de verkeerde" ook naar jou toekomen omdat je uitstraalt dat je enkel hen aantrekt. Je zou een "goede" partner waarschijnlijk zelfs niet herkennen omdat het geloof er niet is dat die bestaat. Ook ik zou in die val kunnen trappen, maar dat weiger ik. Ik werd bedrogen en misleid. Ja, dat hakt erin. Dat doet enorm veel pijn. Een jarenlange relatie, waarin je bent blijven geloven ondanks de moeilijke tijden, ligt plots aan diggelen... Als 16-jarig meisje begon ik een relatie met hem. Ik was dolverliefd en vervuld met vele idealen. Ik wou samen oud worden. Je hoort wel eens dat relaties die op zo jonge leeftijd starten vaak stuk lopen. Bij mij zou dat niet gebeuren, daar was ik van overtuigd. Ik zou het kost wat kost laten werken tussen ons. Alles heb ik gegeven. En plots krijgt alles waarvoor je hebt geleefd een heel ander gezicht dan je altijd hebt gedacht. De droom spat uit elkaar...
Je vraagt je af wat er allemaal nog waar is van de voorbije jaren samen. Welke leugens waren er nog? Jouw vertrouwen in de ander, in alles wat was, wordt plotsklaps vernietigd. Je voelt je naïef, gebruikt, vies, dom, bedrogen, misleid, ... Nog andere gedachten razen door jouw hoofd: was ik dan zo waardeloos dat zelfs een basiswaarde als trouw niet kan worden volgehouden ten opzichte van mij? Verdiende ik dan echt zo weinig respect dat zelfs de rechtstreekse vraag naar de waarheid beantwoord werd met een leugen? Was ik dan zo slecht, zo niet de moeite waard? Had mijn leven in functie van man en kinderen dan niks te betekenen? Ik voelde me op het moment dat ik het overspel ontdekte al waardeloos als werknemer, want ik was uitgevallen door een bore-out. Nu kwam dit er nog eens bovenop. Voeg daar nog bij dat ik onder invloed van mijn energietekort als moeder mijn eigen kinderen ook niet steeds de baas kon en daar heb je het... Het bewijs, op 3 vlakken: ik ben echt niks waard... Niks is minder waar uiteraard! Elke mens is van waarde en kan van waarde zijn. Elke relatie kent zijn problemen. De manier waarop elk ermee omgaat zegt vooral iets over die persoon zelf en daarom niet over de ander. Blijf je denken in de geest van jullie relatie en wat goed is voor jullie beiden? Of val je terug op wat jij als individu binnen een relatie tekort komt en gedraag je je daarnaar? Probeer je tot een consensus te komen samen of zoek je in je eentje naar wat voor jou goed is? Wat gebeurd is, is gebeurd. Gedane zaken nemen geen keer. Je kan niet altijd kiezen voor de situaties waarin je verzeild geraakt, maar je kan wel kiezen HOE je ermee omgaat. Je kan blijven hangen in zelfmedelijden, je als een slachtoffer opstellen en de ander tegenover iedereen afschilderen als een dader. Je kan kwaad zijn en blijven op die ander en ernaar handelen. Helaas, je zal daarmee vooral jouw eigen leven verzieken. Daarvoor kan je de ander dan ook weer verantwoordelijk stellen, maar wat brengt het jou? Wie is er verantwoordelijk voor jouw leven en jouw geluk? Jij of die ander? Wie bepaalt hoe jouw leven eruit ziet? Jij of die ander?
Gelukkig is er nog een piste: je kan het beste maken van de situatie zoals ze is. Dit is de piste die ikzelf gekozen heb. Ik heb geweigerd om weg te zinken in drama en negativiteit. Uiteraard zijn er momenten dat jouw gevoel voor onrechtvaardigheid het even overneemt. Dat is niet meer dan menselijk. Wees je er bewust van als dit gebeurt en keer daarna terug naar die positieve ingesteldheid. Neem zelf het stuur over jouw leven. Laat je niet leiden door jouw emoties die een loopje met jou nemen. Hou jouw focus op jouw hoogste goed, jouw positieve streefdoel en leef ernaar. Vanuit deze ingesteldheid was het voor mezelf mogelijk om niet te blijven hangen in woede. Voornamelijk ten opzichte van mijn ex-partner, maar bij veralgemening ook ten opzichte van alle mannen. Het stelde me in staat niet te blijven hangen in de gedachte dat alle mannen vast wel hetzelfde zijn (wat overigens niet zo is) en ik dat ras beter aan de kant laat liggen. Want die gedachte komt absoluut bij je op nadat jouw vertrouwen zo hard werd beschaamd. Ik sloeg erin om niet vast te roesten in de overtuiging dat ik NOOIT nog een ander zou kunnen vertrouwen. Ik wil geloven dat de ware (ja, het klinkt melig, ik weet het) hier ergens rondloopt en ook op zoek is naar mij, zoals ik naar hem. Om hem aan te trekken, zoek ik niet naar de partner die ik niet meer wil. Ik ga op zoek naar de partner die ik wel wil. Een belangrijke nuance, want de focus ligt op positieve in plaats van negatieve eigenschappen. Ik weet nu, met mijn ervaringen op zak, veel beter dan ooit wat ik precies zoek in een partner en ik ga voor niks minder dan dat. Omdat ik weet dat ik dat waard ben. Als ik me met minder tevreden zou stellen, is dat een inbreuk op het respect voor mezelf.
Eén obstakel blijft echter wel na de ervaring die ik heb gehad en dat is mijn geschonden vertrouwen. Als ik 'mijn dekseltje' vind, zal het mij -ondanks het geloof dat hij bestaat- toch tijd kosten hem te vertrouwen, toe te laten in mijn hart en vooral samen een toekomst te durven plannen.
Mijn antennes staan op scherp bij elke man die me benadert. Soms voelt de aandacht fijn, soms wil ik zo snel mogelijk weg rennen. Ik voel me soms echt een prooi, een zeer vreemde beleving is dat. Het zijn een boel nieuwe ervaringen die op mijn pad komen, soms aangenaam, soms bevreemdend. Het is immers 17 jaar geleden dat ik nog vrijgezel was. Toen was ik nog een onwetende puber, nu een volwassen vrouw die wél weet wat ze wilt. Op de koop toe ben ik helemaal nooit gewend geweest aan mannelijke aandacht. Voor mij heeft zich met andere woorden een heel nieuwe wereld geopend en de sensatie die daarmee gepaard gaat is soms zeer apart. Hoe dan ook, ik weet dat ik in mijn verdere toekomst het geluk zal treffen om de partner te vinden met wie ik een onvervalste match heb. Bij elke ontmoeting vertrouw ik enorm op mijn intuïtie. Dat ben ik verplicht aan mezelf nu ik niet meer in mijn hoofd leef en terug aanwezig ben in mijn eigen lichaam... In plaats van me te laten leiden door beperkende gedachten, gecreëerd door slechte ervaringen, vertrouw ik op mijn "gut feeling", want dàt liegt nòòit!
6 Reacties
Ik ben vast niet alleen: alles evolueert, maar sommige situaties evolueren in zo'n richting dat ze ongezond voor jou worden. Je past jou geleidelijk mee aan de veranderende situatie aan. Het zijn immers maar kleine druppeltjes die erbij komen, toch? Ach, we stellen ons niet aan. Doordoen! Dat beetje extra deert ons niet! Een tandje erbij, en nog eentje en nog eentje, ... Hoeveel tandwielen heb je intussen al bijgestoken? Het proces gaat zo traag dat je zelf niet merkt dat al die kleine druppeltjes samen uiteindelijk een emmer vol zullen vormen. Elk klein stapje kost jou weer iets meer energie, maar je merkt het niet. Je hebt geen flauw benul hoe oneindig veel druppeltjes jij intussen al hebt proberen verwerken. Tot je ineens 'wakker wordt' in een nachtmerrie en je je afvraagt hoe je in godsnaam op dat punt terecht gekomen bent. Opeens merk je dat je ver weggedreven bent van jezelf. Die o zo kleine druppeltjes vormden samen een rivier die je mee liet drijven, weg van jouw eigen doelen of weg van wie jij bent. Herkenbaar?
Het voorgaande staat gekend als het gekookte-kikkersyndroom. Het is luguber, maar waar. Een kikker die in heet water gesmeten wordt zal meteen reageren en uit dat water proberen ontsnappen. Zet je een kikker in koud water dat zeer langzaamaan wordt opgewarmd, dan zal hij zich aanpassen. Zijn lichaamstemperatuur stijgt geleidelijk aan mee met de temperatuur van het water. Dat kost hem energie maar omdat hij niet ziet waar het proces naartoe gaat warmt hij gewoon langzaamaan mee op. Tot het water gaat koken. De kikker zijn energie is tegen die tijd helemaal opgewerkt en hij sterft... Dergelijke situaties kom je in allerlei contexten tegen: op jouw werk, in jouw vriendenkring, familiekring, relatie of gezin... Ook ik maakte het mee. Twee eigenschappen speelden daar voor mij een grote rol in: ik ben een pleaser én ik ben zeer plichtbewust. Misschien ben ik ook wel hoogsensitief, wat inhoudt dat je anderen goed aanvoelt, weet wat ze van jou verwachten en jou er vervolgens ook naar zal gedragen. We zijn zo graag lief voor die ander, toch? Liever lief voor de ander dan voor onszelf. Is het niet? We hebben allemaal, samen met het 'engeltje', ook een 'duiveltje' op onze schouder zitten. Dat duiveltje zorgt ervoor dat onze emmer overloopt. Het is dat stemmetje dat ik hier in het begin van deze blog al heb vernoemd. Vaak genoeg staan we onszelf niet toe even op ons positieven te komen. Je voelt je bijvoorbeeld moe, merkt dat je jou minder kan concentreren, maar rust nemen? Ho maar! Dat doen we niet! Wat zal ... ervan denken? Het duiveltje voelt zich op dat moment erg in zijn sas: "Rust nemen? Lui zijn, dat is het." Of "Een boek lezen in plaats van jouw huis te kuisen? Wat een egoïstische daad!" Vaak is het net dit stemmetje dat we toch plichtbewust volgen. Het stemmetje dat ons ten gronde kan richten als je niet op tijd naar het engeltje luistert.
Zorgen voor jezelf is géén daad van egoïsme. Welke batterij blijft levenslang meegaan? Tenzij je graag de carrière van een onoplaadbare batterij ambieert en snel onherroepelijk dood gaat, laad je dus best op tijd eens op. Je bent het waard! Het mag!
Oh ja, natuurlijk, er zullen inderdaad altijd mensen zijn die wensen dat we als een marionet aan de touwtjes hangen waar zij aan trekken. Ik vraag jou: wie wordt daar beter van? Jij niet, misschien tijdelijk die ander wel. Maar... hoe meer jouw energiepijl zakt, hoe zwaarder jij ook zal wegen. Die ander zijn arm of de touwtjes raken uiteindelijk ook overbelast. Vroeg of laat smak je tegen de grond...
Dus heb vertrouwen en knip die touwtjes zélf door. Sta op eigen benen en draag zorg voor jezelf, want zonder jezelf kan je er ook voor anderen niet zijn... |
TinekeZowel een bore-out, als een scheiding, beiden op korte tijd, lieten mij verweesd achter. Jarenlang ging ik aan mezelf voorbij en nu blijf ik achter met ontzettend veel vraagstukken. Archieven
April 2018
Categorieën |