Hoe teleurstellend kan het zijn wanneer onze inspanningen niet worden beantwoord? Frustraties kunnen hoog oplopen wanneer we geven, maar er niks of niet genoeg voor in de plaats komt. Hoe meer energie we in iets of iemand steken, hoe dieper het snijdt wanneer onze goede intenties niet worden gezien of erkend... Het stelt teleur, het kwetst, het frustreert en nog zoveel meer... Waarom? Omwille van onze verwachtingen, omwille van het feit dat we erkenning wensen te ervaren, omwille van het feit dat we als mensen graag bevestiging hebben, omwille van het feit dat we door anderen graag gezien willen worden... Helaas... We krijgen niet altijd waar terug voor onze geboden inspanningen.
Hoe fijn zou het zijn om onze verwachtingen los te kunnen laten? Om gewoon liefde voor en over onszelf te ervaren zonder daarbij afhankelijk te zijn van anderen? Gewoon weten dat we goed genoeg zijn zoals we zijn... Hoe fijn zou het zijn om liefde te kunnen uitsturen in ons hele doen en laten zonder daar iets voor in de plaats te verwachten? Zodat alle teleurstelling ons bespaard blijft...
Makkelijker gezegd dan gedaan, dat is een feit! Onze maatschappij is prestatiegericht. Anderen beoordelen wat we doen. We moeten presteren, aan vooraf bepaalde criteria voldoen. Niks is gewoon goed. Alles wordt beoordeeld. Alles wordt vergeleken met iets anders. Wat als 'goed' wordt beoordeeld, wordt aanvaard. Wat als 'niet goed genoeg' wordt beoordeeld, wordt afgewezen. Zo ook met mensen. Worden de prestatienormen niet behaald, dan krijg je al snel de boodschap "je doet het niet goed genoeg", wat al snel aanvoelt als "je bent niet goed genoeg". Presteer je wel naar de normen, dan vertaalt zich dit in succes en geprezen worden. Perfectie wordt nagestreeft. Geen wonder dat wij als mensen ons niet meer gewoon goed voelen met onszelf. Geen wonder dat we bevestiging van anderen verwachten. We worden van jong af aan al aangeleerd dat we slechts goed genoeg zijn wanneer een ander dat ook vindt. We zijn stellen allemaal hoge eisen aan de ander en onszelf. Overal heerst prestatiedrang. We proberen zelfs te presteren om liefde te ontvangen van anderen: we doen ons best voor iemand, we verwachten er liefde voor in de plaats. Maar zo werkt het niet, niet altijd. Waar zit dan het addertje? Liefde hoort onvoorwaardelijk te zijn. Een mens hoort niet te presteren om liefde te ontvangen. Een mens hoort ook geen liefde te verwachten in ruil voor iets anders. Elke verwachting die we koesteren dient slechts om een leegte op te vullen in onszelf .
Het begint allemaal bij houden van onszelf, zonder aan voorwaarden te willen voldoen. Het begint allemaal bij onvoorwaardelijke liefde voor onszelf.
Wanneer we onszelf graag genoeg zien, onszelf aanvaarden met al onze talenten én onze gebreken, doet het er niet meer toe wat de ander van ons vindt. We voelen ons gewoon goed genoeg met onszelf. We hechten geen belang meer aan het oordeel van een ander over onze acties of over ons als persoon. Wanneer we onszelf graag genoeg zien, kunnen we ook in alle vrijheid geven, zonder verwachtingen. Het doet er immers niet meer toe of de ander onze actie (of ons als persoon) al dan niet apprecieert. We doen dan goed omdat we onszelf er goed bij voelen, zonder meer. Geven zonder er iets voor in de plaats te verwachten. Liefdevol handelen, los van enige voorwaarde. Onvoorwaardelijk geven. Geven zonder verwachtingen te koesteren, krijgen zonder aan verwachtingen te moeten voldoen (ook voor de liefde van ons aan onszelf), dat is onvoorwaardelijke liefde, voor onszelf én voor de ander!
0 Reacties
Het is niet goed voor je zelfvertrouwen, een bore-out, een scheiding, … Een mens heeft er nood aan zich waardevol te voelen. IK heb er nood aan me waardevol te voelen. Eigenwaarde... Voor velen vanzelfsprekend. Anderzijds zullen velen mij bijvallen wanneer ik zeg dat eigenwaarde niet altijd makkelijk te manifesteren is. Té streng zijn voor jezelf, van jezelf meer verwachten dan van de ander, de ander meer belonen dan jezelf, de ander meer leven dan jezelf, … Het doet wat met je wanneer jouw destructieve kant de bovenhand neemt. Bij sommigen is die donkere kant al van kleins af aan groot en aanwezig. Bij anderen duikt hij op door één of andere gebeurtenis die je in shock achterlaat. Een razende gedachtegang neemt op dat moment het stuur over. Je geraakt ervan overtuigd dat je niks waard bent, dat niemand nog om je geeft, dat je alleen bent, dat anderen geluk gegund is maar het jou niet toekomt, ...
Handen reiken naar jou uit, maar je ziet ze niet. In het donker vind je jezelf moeilijk terug. Je zit opgesloten in jouw hoofd waar de negatieve gedachten jou rond de oren vliegen. Ze trekken je in een spiraal naar beneden. Je voelt je afgesloten van de buitenwereld. Je bent ervan overtuigd dat je compleet alleen bent. In het donker verdwijnt ook de tijd. Omsingeld door gonzend zwart denk je dat er nooit een einde aan zal komen.
Er is altijd licht, voor iedereen.
Misschien sta je er met je rug naartoe, misschien hou je jouw ogen toe zonder het te weten, misschien houdt de dichte mist in jouw hoofd het licht verborgen, maar het is er! Net zoals het er altijd al is geweest! Het is een zekerheid: na regen komt zonneschijn, na elke nacht wordt het weer dag, … Ga eens na: Kloppen jouw gedachten wel écht? Ben je écht alleen? ... Maar écht alleen? Ervaar je nooit geluk? … Maar écht nòòit? Heb je écht nog nòòit iets voor iemand betekend? … Maar écht nòòit? Ik durf wedden dat je nu wel moet bekennen dat de overtuigingen die jou in dat donkere gat houden niet écht kloppen. Dat is wat overtuigingen doen. Ofwel stimuleren ze ons, ofwel houden ze ons tegen om te evolueren. Maar weet je wat? JIJ bent het waard te evolueren! IK ben het waard te evolueren! Nu zie ik opnieuw het licht. Ik grijp de handen die me toereiken. Ik voel me niet meer alleen, ik vertrouw erop dat het weer goed komt. Ik hoop jij ook. En daar ontvouwt het zich: de weg naar (méér) innerlijk geluk. Hier ben ik dan. Mijn eerste stapjes in de blogwereld. Ik heb getwijfeld, oh ja. Véél getwijfeld. Maak ik me niet eindeloos belachelijk? Hoe zal hierop gereageerd worden? Is mijn verhaal wel de moeite? ... Bijna weerhield mijn angst mij te doen wat ik voelde dat ik MOEST doen. Bijna negeerde ik mijn intuïtie. Maar... enkele maanden geleden beloofde ik mezelf iets. Ik zou voortaan vertrouwen op mijn intuïtie, veel meer leven vanuit wat goed voelt en wat niet. Veel minder denken, want denken heeft me al zo vaak de das omgedaan. NU spring ik in het diepe, niet wetende waar dit avontuur toe zal leiden. Erop vertrouwend dat het me veel goeds zal brengen. Het voelt nu al bevrijdend dat ik de stap durf zetten. Dat ik dit nu schrijf en weet dat straks iemand dit zal lezen. Het voelt vreemd, maar goed.
|
TinekeZowel een bore-out, als een scheiding, beiden op korte tijd, lieten mij verweesd achter. Jarenlang ging ik aan mezelf voorbij en nu blijf ik achter met ontzettend veel vraagstukken. Archieven
April 2018
Categorieën |